Hallo luitjes,

Tijd voor weer een verhaaltje van mij na enige radiostilte. Sinds afgelopen vrijdag heb ik ineens last gekregen van enorme keelpijn, die keelpijn ging over in een soort verkoudheid en die verkoudheid weer in griep die vervolgens vandaag tot een toppunt is gekomen want alles wat ik eet of drink verblijft maar voor korte periode in mijn lichaam . Vandaag dus ook niet naar mijn project geweest, wat ik heel lastig vond. Ik voelde me enorm bezwaard maar op aandringen van mama, jor en de coördinator van DoingGoood heb ik dan toch afgebeld en ben ik meteen terug m'n bed ingekropen. Heb letterlijk de hele dag in bed gelegen met af en toe een uitstapje naar het toilet, die op het moment niet doorspoelt, fijn....... Zelf dus maar de hel tijd met emmers de wc een soort van doorspoelen en dat met je zieke kop. Helaas ben ik een van de enige die dat doet dus meerdere keren een walgelijke wc aangetroffen. Jor was vandaag binnen een uurtje al terug van zijn project, omdat de kinderen op zijn school examens hebben en er verder niks te doen was kon hij mij lekker verzorgen heel schattig Stella en Sam (personeel van het hostel) kwamen ook regelmatig checken hoe het met me ging.

Afgelopen weekend zijn we naar Jinja gegaan om een weekend lekker te chillen, maar god wat een stress heeft het ook opgeleverd haha. Het begon op de heenweg, we vertrokken met Ken een privatedriver die zijn mooie Toyota helemaal spik en span had gemaakt voor ons. Het was behoorlijk druk in Kampala dus ik had alweer ogen te weinig om alles in me op te nemen wat er gebeurde. Bijna uit Kampala, nog steeds in de file moest Ken stoppen voor een zebrapad en hij is dan ook één van de enige die dat doet en op dat moment BAM... We knalden naar voren, keken elkaar allemaal aan en op dat moment beseften we: er is iemand op ons geknald. Ken en de andere auto zetten hun auto's aan de kant en gingen met elkaar in gesprek. Ik zat een beetje gespannen in de auto en er gingen alweer 100 rampscenario's door m'n hoofd aangezien de auto ook een vreselijk geluid maakte: kunnen we nog wel verder?, wie gaat ons halen?, hoe komen we terug?, hoelang gaat dit duren? etc.etc.etc. Nou na 15/30 minuten (geen idee hoe lang het precies was) in de stress te zitten en een paar flinke tikken op de auto stapte Ken terug in en konden we verder alsof er nooit iets gebeurd was. Onderweg reden we door het Mabira Forest, het grootste bos van Oost-Afika om vervolgens na bijna vier uur aan te komen in Jinja. Het laatste stuk over onverharde en extreem stoffige weg, lekker fijn voor m'n keelpijn. We kwamen aan bij Nile River Camp een hele mooie plek met een prachtig uitzicht over de Nijl. De bar is een soort chillplek met enorme lekkere loungebanken waar ik mezelf heb neergeploft en waar ik de rest van die dag niet meer ben uitgekomen. De rust verdween al gauw toen iemand had besloten om haar verjaardag te vieren op deze plek, enorme drukte, enorm harde muziek en enorm veel mzungu-hunters (donkere mannen en vrouwen die op zoek zijn naar blanken waar ze wat geld uit kunnen trekken). Het ging 's middags ook nog een regenen wat iedereen dwong om onder hetzelfde en enige dakje van het camp te staan, dat was wel een beetje iets anders dan wat ik had verwacht van ons chillweekend maar oke. We zijn heel vroeg in onze safaritent gekropen wat wel heel gezellig was, een grote tent met twee luxe bedden erin. Na een nacht heerlijk slapen werden we 's ochtends wakker door het gezang van vogels en geschreeuw van apen. Jor en ik zijn de tent uitgegaan om met een kopje thee te genieten van het uitzicht en de rust die er toen nog heerste. We besloten ook om snel maar een boottocht te doen over de Nijl, zodat we in ieder geval wat gedaan hadden tijdens ons weekend Jinja. Om tien uur vertrokken we met een gammel bootje de Nijl op waar we verrast werden door de mooie vogeltjes die soms wel getekend leken, apen in de bomen en mega Nijlvaranen op jacht naar eten. Tijdens deze toch kwamen we langs allemaal plekjes waar de locals hun was deden in de Nijl. Ik vind het nog steeds zo bizar om te beseffen dat deze wereld echt bestaat of zo. Ondanks dat ik er zoveel over heb gelezen en van heb gezien op tv is het nu gewoon zo echt. Steeds meer ga ik beseffen dat alles wat wij zo normaal beschouwen in Nederland helemaal niet normaal is, dat wij de wc doorspoelen met water terwijl mensen hier geeneens een kraan hebben. En dan nog maken wij ons in Nederland zo druk en waarom eigenlijk, we hebben alles wat we willen, maar misschien hebben we wel te veel en weten we daarom soms even niet wat we er allemaal mee aan moeten. Ik weet het niet... Afrika zet me behoorlijk aan het denken. Twee uur later kwamen we terug op het camp waar de lucht alweer grijs begon te worden en de volgende regenbui was dan ook snel gearriveerd. Gelukkig hadden we Ken gebeld of hij 's middags wilde komen en om vier uur vertrokken we terug naar Kampala, nooit gedacht dat ik blij zou zijn om terug te gaan naar ons Hostel waar we het de eerste dag zo ellendig vonden haha. De terugweg verliep heel goed en omdat het zondag was was het ook heerlijk rustig op de weg.

De SSE (Social Safari Experience) van DoingGoood was ondertussen ook aangekomen bij ons hostel en dus konden we ff gezellig bijkletsen. In het hostel hebben we gelijk ook wat te eten besteld, ik moet zeggen dat de menukaart zo langzamerhand m'n neusgaten uitkomt, dus na twee happen spaghetti met tomatosauce was ik er ook wel klaar mee. Snel met twee paracetamol m'n bed in en hopen dat ik me beter zou voelen de volgende dag. Helaas bleek het tegendeel waar te zijn en ben ik dus vandaag een hele dag thuis gebleven. Zometeen weer vroeg m'n bed in en dan hopen dat het morgen écht beter gaat.

Ik ga proberen om nog wat foto's te uploaden.

GOODNIGHT.