zoveel te vertellen....

Hiiiii,

Oeps alweer tien dagen niks van mezelf laten horen, tijd vliegt en mede daardoor en door de slechte wifi in het hostel is het niet gelukt om eerder iets te schrijven. Allereerst kan ik melden dat ik me weer kiplekker voel en dat ik genezen ben van kaak/voorhoofdsholteontsteking en dat is een hele opluchting.

Afgelopen week ben ik een hele week op m'n project geweest. Iedereen was blij dat ik terug was, zowel de kinderen als de mommy's. Zelf voelde het ook echt goed om terug te zijn en ik ben dan ook gelijk weer enthousiast aan de slag gegaan. Ik merkte zelfs dat ik de posho met bonen tussen de middag gemist had. Ondertussen is er ook een nieuwe vrijwilligster gestart, Iris. Gezellig om weer iemand te hebben waarmee ik af en toe frustraties kan delen zonder dat iemand ons verstaat. Samen met Iris ben ik ook manieren gaan bedenken om de oudere kids wat engels te leren. We hebben simpele tekeningen gemaakt met het en daarbij het engelse en het luganda woord geschreven, met hulp van sommige mommy's natuurlijk. Want we merkten al snel dat zonder het luganda het engels onmogelijk is. Dinsdag hebben we ook met de grotere kinderen gedanst op onze muziek en ik kan jullie vertellen; de kabouterdans deed het goed! Super leuk om te zien hoe de kinderen opbloeien en beginnen te lachen zodra de muziek aan gaat. Dit geldt niet alleen voor de kinderen trouwens, ook de rest van de staff danste vrolijk mee. Woensdag ben ik samen met Iris en twee mommy's weer naar het Mulago ziekenhuis geweest in de stad, dit keer met vier kinderen. We vertrokken deze keer iets later, omdat het 's ochtends niet op wilde schieten. Dit had wel als gevolg dat we in het ziekenhuis gelijk aan de beurt waren en ik dus gelijk met 1 van de kinderen de weegschaal op kon, oeffff dik 2 kilo eraf in twee weken makkelijk diëten hier dus haha! In het ziekenhuis kregen we bericht dat 1 van de kinderen voldoende was gegroeid in lengte en gewicht dus dat zij niet meer terug hoefde te komen. Erg leuk om te zien hoe blij de mommy's waren, je ziet dat ze echt super graag het beste willen voor de kinderen en dat ze daar ook erg hun best voor doen op hun manier. Twee andere kinderen waren echter nog steeds veel te dun en ook in lengte willen zij niet groeien, 4,1 kg bij 9 maanden en 4.9 bij 15 maanden. Onvoorstelbaar eigenlijk, maar hier kijk ik er niet meer van op. We moesten van de zusters wachten op de dokter die zou komen, hij zou extra adviezen geven over hoe we deze kinderen het best konden voeden. Wachten dus...., en wachten....., en nog langer wachten.... tot het uiteindelijk 4 uur was en we bericht kregen dat de dokter niet zou komen. Iris en ik keken elkaar aan en hoefden niks te zeggen maar wisten dat we hetzelfde dachten, kanonnen weer een middag verspild denk ik dan. Maar niemand lijkt hier iets om te geven, tasjes worden weer gepakt en hup we kunnen weer terug naar het babyhouse. Donderdag was een vreselijke chaotische dag op het project, het is te merken dat de volgende donatie er bijna aankomt en dat de vorige dus opraakt. ALLE kinderen zonder luiers in de ochtend, zelfs de newborn ones. Ongeveer 30 kinderen zijn nog niet zindelijk, dus je kunt je voorstellen hoe iedereen erbij liep en hoe het huis eruit zag en vooral wat voor geur er hing, bahbah. Maar ook hier loop ik vrolijk op m'n blote voetjes doorheen en hier en daar trek ik een kind droge kleren aan. De lunch voor de kinderen kwam vandaag veel later, omdat de mommy's druk waren met grote schoonmaak. Alle kinderen op hun kop want ze hadden honger als beren leek het. Ik liep naar de plek waar wordt gekookt om borden te halen en kreeg mee dat dit de borden voor de peuters waren. Ik zette de borden voor hun neus waar ze gelijk met hun handjes in graaiden, blij dat het krijsen stopte. Toen kwam de mommy eraan die mij de bordjes had meegegeven en die merkte op dat ik vergeten was dat ze hun handen nog niet hadden gewassen.... oeps. Dus, bordjes weer weg, nog harden krijsen, chaos, geen water, ARGH. Na de lunch van de kinderen heb ik de kinderen aan hun handjes opgetild naar de plek waar ze worden gewassen om ze na het badje zo snel door Iris te voorzien van een luier zodat ik ze vervolgens kleertjes aan kon trekken en in bed kon leggen. RUST. Tijd om zelf te eten en daarna naar huis te gaan, wat een dag, wat waren we kapot, maar er stond iets leuks op de planning!

Vrijdagochtend ging om 5.30 de wekker want het was tijd voor onze safari naar Murchison Falls. Stipt om 6.15 stond driver Mozes met zijn safaribus voor ons hostel en vertrokken we langs Namungogo waar de andere vrijwilligers zitten naar het noorden van Oeganda. Mozes besloot een shortcut te nemen om de jam te vermijden en deze was inclusief african massage. Laten we het erop houden dat ik blij was dat ik m'n reispilletje genomen had 's ochtends ;). Na een paar uur rijden kwamen we aan bij het Rhino reservaat waar de laatste 20 wilde rhino's van Oeganda leven en waar wij te voet een bezoekje gingen brengen. We werden met de bus gedropt in het park en na ongeveer een kwartiertje lopen kwamen we aan bij maar liefst vier rhino's. Ze hadden ons van te voren verteld dat de kans dat je ze goed ziet klein is en als je ze ziet zijn het er meestal maximaal twee omdat ze niet met meer samen leven. Wij vonden twee groepjes van twee dus de safari begon goed. één rhino begon zelfs een stukje te lopen wat helemaal bijzonder bleek te zijn en wat was het indrukwekkend. Echt gek om op een paar meter afstand van zulke immense beesten te staan. Bij iedere beweging of geluidje dat ze maakten voelde ik m'n hart ook echt bonken maar uiteindelijk was het super leuk en hebben we mooie foto's gemaakt. Iets na het park hebben we lekker geluncht en zijn we de tocht vervolgd naar het red chili camp in Murchison. Onderweg kwamen we honderden baboons tegen op de weg en werd bevestigd dat de safari echt was begonnen. Op het camp werden we gewaarschuwd voor de hippo die daar 's nachts regelmatig met haar jong langskomt dus liever niet 's nachts naar de bar of het toilet. Ook liepen er verschillende pumba's rond die af en toe de stuipen op ons lijf jaagden, maar wat hebben we gelachen! We sliepen in een hele mooie banda en na het verwijderen van een kakkerlak onder de dekens gingen dan ook vroeg de lichten uit.

Zaterdag stonden we weer om 5.30 op om om 7.30 te vertrekken voor onze gamedrive over de savanne van het park. Foto's volgen, wat we hier allemaal gezien hebben is echt teveel om op te noemen. Hoogtepunt was wel een hyena op jacht achter een klein antiloop achtig hertje, vol in actie. Wildlife op en top. Het hertje had gewonnen dus geen horrorbeelden gelukkig, haha! Ik hoop dat ik foto's kan uploaden en dat zo voor jullie duidelijk wordt wat we daar allemaal gezien hebben want het was super mooi. 4 van de big 5 hebben we ook mogen zien, het luipaard nog steeds op onze bucketlist!

's middags gingen we met een boot over de nijl waar we ook weer omringd waren door hippo's, helaas en tot grote teleurstelling van jor geen krokodil gezien. Na een tocht van 1.5 uur begonnen we aan onze hike naar de top van de falls. WAUW. Ook dit zal ik weer proberen te laten zien met foto's en video's. Wel weer een besefmomentje van hoe bijzonder de natuur is, wat een kracht en wat een geweld en dat de hele dag door, iedere dag opnieuw.

zondag konden we uitslapen tot 6.30 en vertrokken we na een nacht in een super primitieve banda bij mama Etna op onze chimptracking door het forest van het park. Een tocht van DRIE uur door het klamme warme bos, wat enorm mooi was maar nog geen chimp gezien. Toen werd er door de walkytalky geroepen dat er een chimp gespot was aan de oostzijde van het bos, drie keer raden waar wij waren.... jep, west! Normaal durden deze tochten maximaal drie uur en onze tijd drong, daarom kwam Mozes met de bus snel naar de mainroad en zijn we zo van de ene kant naar de andere gegaan waar we gelukkig nog twee chimps hebben kunnen zien, actief in de bomen! Echt zo bijzonder en een super mooie afsluiting van de safari.

Nu ben ik terug in het hostel en ga ik slapen om morgen aan de laatste drie dagen op het project te beginnen. Tijd vliegt en ik baal er iedere dag een beetje meer van dat het er bijna op zit, maar er is niks aan te doen en ik moet eerlijk zijn dat ik ook verlang naar Nederland.

GN.

Reacties

Reacties

Arianne

Hoi geniet nog van de laatste dagen. Safari is zo mooi hè. Verdiend hoor na al die kindjes van eten en luiers te voorzien. ?

han

Fijn dat je weer beter bent Joëlle! En wat schrijf je weer mooie en indrukwekkende verhalen. Ik hoop dat die kindertjes gauw iets zwaarder worden. Is wel heftig. Heel veel plezier in deze laatste dagen. Groetjes han

Asta

Wat een belevenis zo'n safari. Zo te lezen hebben jullie genoten. Ik ben reuze benieuwd naar jullie foto"s en jullie verhalen ?. Succes deze laatste dagen bij de baby's ?

Ad

Hey Meissie,

Goed om weer eens wat van je te horen (hier dan he) :-)

Het blijft natuurlijk een beetje behelpen, bij de opvang, met de beperkte middelen daar, maar ook wel leuk om te lezen hoe enthousiast iedereen zich inzet om er alsnog het best mogelijke van te maken!

Die Safari, klinkt geweldig leuk en indrukwekkend, ik kan dan ook niet wachten om jullie verhalen aan te horen aanstaande vrijdag! (Ja, dan alweer..) ;-)

Groetjes papa

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Doingoood