Hello, how are you? Is de eerste zin die werkelijk iedereen die je hier tegenkomt gebruikt. Een gesprek voeren doe je pas nadat je uitvoerig hebt besproken hoe het met diegene (en zijn/haar kinderen, ouders, familie) gaat.

Gisteren zijn we na een vlucht van bijna 8 uur aangekomen in Entebbe. Nadat we als allerlaatste de douanepoortjes doorgingen lagen onze koffers ons al op te wachten. Zoekend liepen we richting uitgang waar het personeel ons vriendelijk verzocht "to continue" toen ze ons aarzelend zagen ronddwalen. Ik liep de schuifdeuren van het vliegveld door en 20 mannen hielden een papiertje vast, daartussen zag ik al snel Charlie staan met zijn op zijn papiertje: Joran, Joelle & Carla Doinggoood. Charlie stond al twee uur op ons te wachten (zei hij) en nam ons snel mee naar zijn auto waarmee hij ons naar Kampala bracht. Ondanks dat het pikkedonker was wist ik niet waar ik moest kijken. Omsingeld door honderden bodaboda's (soort brommers), taxi's, auto's, busjes, vrachtwagens en vele voetgangers die te pas en te onpas de grote weg oversteken brak het zweet me uit in de aircoloze auto. Gelukkig stopten we na een uur rijden voor de ingang van het backpackers hostel in Kampala, waar wij komende vier weken gaan verblijven. We werden gedropt in een kamer (lees: hok met zeil op de vloer waar net een bed in past) en dat was het dan. Ik dacht waar ben ik, waarom ben ik hier, kan ik weg, ik wil naar een andere locatie, waarom zijn hier geen mensen etcetcetc. Kanonnen ik dacht dat ik was voorbereid op dit land, niet dus.. Uit ellende zijn we maar ons bed in gekropen en besloten we af te wachten wat de volgende dag ons zou brengen.

Vrijdag 07-07 om 8AM uur schrik ik wakker door de wekker, wow wat heb ik lekker geslapen ondanks dat ik lig op een dun en doorgezakt matras en mijn kussen aanvoelt als een steen. Ik spring m'n bed uit en stap naar buiten, WAUW. Alle ellende van gisteren lijkt verdwenen. Wat is het mooi, groen, vogels geven een fluitconcert en het zonnetje schijnt. Op ons bed lag een papiertje dat Eva (de coördinatrice van DoingGoood) om 9AM in het hostel zou zijn. Na een heerlijke douche met zelfs warm water hebben we heerlijk ontbeten en heeft Eva ons kort de do's en don't van Oeganda verteld. Ook vertelde ze dat we niet eerste kennis gaan maken met de stad, maar dat we vandaag gelijk geïntroduceerd worden op ons project, oepssss hier was ik niet op voorbereid! Ik moet als eerst, daarna mama en als laatste Joran. Voor ik het weet staan we aan de kant van de weg en leert Eva ons hoe we een bodaboda moeten regelen. Ondertussen is het ook intens hard begonnen met regenen, maar ik besluit toch maar achterop te springen en we vertrekken. De straten zijn binnen de kortste keren een soort rode modder sloten en het water stroomt door de goten. Hoe verder we rijden hoe slechter de weg wordt, onverhard, putten, modder, heuvels. Af en toe vrees ik dat we in de greppel belanden, maar gelukkig heeft de bodadriver mij veilig afgezet bij Kitebi Baby Care.

Aangekomen bij Kitebi opent Eva de deur en daar loop ik dan een kamer in waar allemaal baby's over de grond liggen verspreid. Tussen de baby's in staan en zitten de mommy's. Ik word vrolijk begroet en krijg van één van de mommy's gelijk een rondleiding. Er is een kamer voor de baby's die net zijn binnengebracht, één meisje werd gebracht toen zij net een dag oud was, dat brak wel ff m'n hart. op de andere kamers liggen kinderen vanaf 5 maanden. De baby's vanaf 1.5 jaar en dan is er nog een aparte jongens- en meisjeskamer voor de grote kinderen. De grote kinderen vliegen rond mijn benen en middel en wijken daar gedurende de dag ook niet meer vanaf. Manman wat een indrukken, wat een kinderen, wat een liefde en wat een armoede. Zoveel kinderen en zo weinig voorzieningen. Ik besluit er maar aan toe te geven en stort me in de dagelijkse gang van zaken. Ik neem plaats op één van de matten op de grond en voor ik het weet lig ik bezaaid met een stuk of 8 kinderen. Om 1.00PM krijgen de kinderen eten, een mommy deelt alle kinderen een ei uit. Verbaasd kijk ik om me heen, zulke kleine baby's die aan een gekookt ei zitten te knagen. Ik wist niet eens dat ze het konden eten. Daarna krijgen ze een prakje met erwten wat ik met een veel te grote lepen bij twee van de kleinste naar binnen probeer te werken. De andere baby's en kinderen eten dit smakelijk met hun handjes op.

Af en toe schrik ik wanneer een baby aan een arm de kamer wordt binnen gedragen door een mommy, zo ging ik nog niet eens om met mijn pop vroeger. Af en toe knalt er dan ook wel een hoofdje van een baby tegen de stenen vloer aan, maar niemand lijkt hiervan op te kijken (de baby's zelf ook niet zo). Om 2.00PM mogen we zelf eten: bonen met posho en dat ging er best prima in. We hebben 's middags nog ff met de kinderen gekroeld en zijn om 15.15 weg gegaan. Ohja met we bedoel ik Kim en ik. Kim is een andere vrijwilliger die ondertussen al vijf weken bij Kitebi Baby Care is en zij heeft mij onwijs geholpen om deze dag door te komen.

Morgen staat een citytour op de planning en gaan we eindelijk Kampala ontdekken. De eerste dag heeft voor enorm veel indrukken gezorgd waardoor ik zo lekker m'n bedje al in kruip. Morgen weer een dag en die gaat ongetwijfeld weer voor enorm veel nieuwe dingen zorgen. Ik heb er nu al zin in.

XOXO GOODNIGHT.