Hey hallo,

Ondertussen is er alweer een week voorbij hier in het mooie Oeganda, tijd vliegt. We hebben ook al van alles gedaan, gezien en gegeten. Op mijn project in Kitebi zijn er ook alweer vijf dagen voorbij. Tijd om jullie weer even op de hoogte te brengen dus .

In de afgelopen week hebben we de vrijwilligers die in het doinggoood huis verblijven ook ontmoet. Woensdag zijn we met z'n allen gaan eten op het dak van de Acacia Mall in een super deluxe indiaans restaurant. Sowieso is alles in de wijk rondom deze mall erg rijk en luxe, ook dat kan dus blijkbaar in Kampala. We waren in totaal met negen en hebben zo ongeveer de hele kaart besteld om vervolgens lekker alles met elkaar te delen en dat beviel goed! Heel leuk om de anderen te spreken over hun projecten en ervaringen in Oeganda. Zo kom je weer op ideeën.

Zelf zijn we er 's avonds ook een keer op uit gegaan, naar java's (voor de verandering, haha!) Voor het donker op de bodaboda heen en met de Uber terug. Zo gek dat ze dat dan weer wel hebben in zo'n onderontwikkeld land en het werkt ook nog eens super goed. Na dat we bij java's weer heerlijk hadden gegeten werden we voor de deur opgehaald door een super aardige driver. Helaas was het verkeer in de stad een gigantische chaos en duurde een ritje van 6 km meer dan een uur. Echt bizar hoe de mensen hier rijden en nu snap ik ook meer wat nou het nut is van die handige boda's die overal tussendoor schieten, ze zijn zoveel sneller.

Op mijn project begin ik ook al aardig te wennen. Ik geniet van de boda-ritjes erheen en laat me iedere dag weer verrassen door wat ik onderweg tegenkom. 's morgens spelen de kinderen vaak al buiten en word ik iedere keer vol enthousiasme binnen gelaten door een van hen, wat een heerlijk gevoel geeft dat! Mijn helm en tas worden gelijk van mijn armen gepakt en naar het kantoor gedragen. 's morgens spelen we vaak veel buiten met de grotere kinderen, zij willen ook heel graag les krijgen omdat zij niet naar school gaan. Hierin probeer ik dus ook wat te kunnen betekenen en iedere dag probeer ik ze een beetje engels te leren alleen is dat heel moeilijk omdat ik het Luganda niet spreek. Rond 12.30-13.00 krijgen de kinderen te eten de grote kinderen aan tafel en de kleine kinderen op de grond. De meeste kinderen eten zelf met hun handen en sommige moeten we nog voeren met een lepel die meestal veel te groot is voor die kleine babymondjes, enorme kliederboel dus. Na het eten gaan de kleintjes dan ook in bad en daarna allemaal tegelijk in bed. Na het badje smeer ik de baby's in met een soort vaseline en doe ik ze luiers en kleertjes aan. Dit gebeurt allemaal op de grond en aangezien ik dit niet gewend ben bezorgd dat me een enorme rugpijn, maandag kon ik bijna niet meer zitten omdat iedere houding pijn deed. Klaagklaaaag. Toen ik zei dat ik moe was van zo'n heftige indrukwekkende eerste volle dag dachten ze gelijk allemaal dat ik mallaria had, dat Hollandse geklaag is dus niet zo gepast hier haha 's middags krijg ik altijd lunch op m'n project. Tot nu toe iedere keer posho met bonen, wat prima naar binnen is te krijgen. Dinsdag ben ik na afloop van het project nog even langs een meneer met eten gegaan aan de kant van de weg. Daar heb ik mijn eerste rolex geproefd: HEMELS! Een Rolex is een soort pannenkoek met daarop een roerei met wat groentjes en een beetje kruiden als je wil kan er ook nog tomaat op, dit rollen ze vervolgens allemaal op tot een soort grote wrap en smaakt heeeeerlijk. Woensdag ben ik met drie kinderen van het project naar het ziekenhuis gegaan voor een controle. Ik vergeleek het een beetje met een consultatiebureau zoals we die in Nederland hebben alleen duurde een bezoekje hier van 9.30-16.30. In een wachtkamer (buiten) wachten op de zusters die rustig een uur later aan komen kakken. Ineens waren we aan de beurt, geen idee wat nu de logische volgorde was maar oké. Het meten en wegen duurde denk ik drie minuten en ging allemaal ook weer zeer primitief. Vervolgens weer terug in de wachtkamer, zusters lunchen, wij onszelf vermaken. Uiteindelijk zusters terug met zakjes eten, een soort pindakaas is dat wat de kinderen krijgen als ze ondervoed zijn en geloof me dat zijn ze allemaal hier. Dat was het dan. Bij alles wat ik hier doe en zie denk ik: dit kan zo veel efficiënter, maar hier lijkt niemand zich druk te maken. Niemand die klaagt, niemand die vraagt hoe lang het nog duurt, geen baby die huilt.

Ik betrap mezelf er sinds gisteren een beetje op dat ik echt begin te wennen aan het leventje hier en dat het me wel bevalt. Iedereen is zo relaxt, zo vriendelijk en zo behulpzaam en vooral zo gelukkig met niks. Het heeft dan misschien wel een week geduurd maar ik begin echt te genieten, zelfs van de chaotische boda-ritjes. Alhoewel ik nog steeds iedere dag minstens 1 keer voor m'n leven vrees hoor. Vandaag liep ik weg van mijn project en ineens liep er een enorme koe op me af met enorme horens. De straat is behoorlijk smal daar dus ik zag het al gebeuren dat hij mij even op zijn hoorntjes ging nemen maar gelukkig ging het goed, weer voor niks gestresst. Ik ga m'n best doen wat leuke foto's te plaatsen zometeen.

Komend weekend gaan we twee dagen naar Jinja, een dorpje aan de Nijl. Even genieten dat hebben we wel verdiend!

See you later!