unforgettable

Alweer tijd voor mijn laatste verhaal, ondertussen alweer een dag terug in Nederland.

Ik heb nooit eerder een reis gemaakt waarbij ik zo bewust het land verliet, met echt het gevoel te hebben dat ik iets 'achterliet'. Laatste twee dagen heb ik ook echt met zoveel verschillende gevoelens rondgelopen. Natuurlijk aan de ene kant blij om terug naar huis te gaan waar je weet dat je kunt eten waar je zin in hebt, douchen onder een warme douche, gewoon naar de wc zonder te moeten zweven boven een gat vol maden, lopen op een weg van stenen zonder je shirt voor je gezicht te moeten houden tegen alle smog- en stofwolken en zo kan ik wel even doorgaan, want man o man wat hebben de afgelopen vier weken mij doen stilstaan bij al onze rijkdom. Anderzijds wist ik wat ik allemaal achter ging laten en om heel eerlijk te zijn deed dat best wel pijn. Al die mooie mensen die we hebben leren kennen in een maand tijd, die nooit zullen klagen en zo tevreden zijn met wat ze hebben al is dat (voor ons) zo weinig. Die zich zowel bewust als onbewust iedere dag hebben ingezet om onze dag zo perfect mogelijk te laten zijn. Iedere dag met een lach en iedere dag met zoveel liefde.

De laatste dag van mijn project was dan ook erg lastig, Joran was mee, omdat hij zijn project al had afgesloten. Samen met de kinderen heb ik gedanst, ballonnen opgeblazen, heel veel geknuffeld en ook ontzettend gelachen. Wat zijn ze lief, behulpzaam, dankbaar en vrolijk en dat terwijl sommigen nooit iets anders hebben gezien dan de muren van de crisisopvang. Mij kostte het af en toe wel moeite om tranen te onderdrukken want liefst zou ik ze allemaal hebben meegenomen, omdat het leven wat zij verdienen meer is dan dit. Al heb ik me ook regelmatig afgevraagd of deze kinderen gelukkig zouden kunnen worden in Nederland. Ik hoop dan ook dat de crisisopvang doorgaat met het goede werk wat zij doen en dat alle kinderen terecht komen in een pleeggezin waar zij heel veel liefde en mogelijkheden gaan krijgen. Ik hoop ook dat ieder kind heeft genoten van het beetje extra aandacht wat ik ze een maand lang heb kunnen geven. De complimenten tijdens mijn evaluatie waren lovend en dat deed ontzettend goed. Hetgeen waar ik wel het meest trots op ben is dat ik het in die maand tijd voor elkaar heb gekregen dat de mommy's en de social workers anders zijn gaan kijken naar Paulo, de enige gehandicapte jongen op het project. Paulo kreeg voorheen geen aandacht en was enorm een eenling, niet omdat de mommy's dit niet wilden geven, maar puur door gebrek aan kennis. De eerste dagen werd ik dan ook voor gek verklaard wanneer ik tegen Paulo praatte, want hij praat niet dus hij zou mij ook niet horen. Mijn oren klapperden toen ze dat zeiden en ook best wel gefrustreerd heb ik toen uitgelegd dat het feit dat hij niet praat niet betekent dat hij mij niet hoort. Al snel merkte ik dat Paulo vrolijk werd wanneer hij mij 's ochtends zag aankomen en na een paar dagen was dan ook zijn eerste glimlach te zien. De social workers zagen dit ook en vroegen of ik hem niet mee naar Nederland kon nemen, omdat hij dan misschien wel Nederlands zou gaan praten haha. Ze moesten ook vaak lachen wanneer ze mij met Paulo zagen, maar meer uit een soort ongemakkelijkheid omdat ze zeggen wat een beetje aandacht met deze jongen deed. Op het eind van mijn verblijf zijn sommige social workers zelf ook gaan praten tegen Paulo en soms zelfs hebben ze even samen met de bal gespeeld. Ook is Paulo nu (nogmaals) aangemeld bij een andere organisatie die samenwerkt met Doingoood, gericht op kinderen met een handicap. Ik hoop dat je hier snel terecht kan Paulo en dat je ze kan laten zien wat jij met een beetje juiste hulp kan bereiken! Het afscheid op m'n project heb ik maar zo snel mogelijk gedaan, eigenlijk alsof ik de volgende dag terug zou komen ben ik de poort uit gelopen en heb ik naar iedereen gezwaaid al voelde ik vanbinnen maar al te goed dat dit de laatste keer was.

De laatste dag in Kampala voelde gek, we hebben lekker in de tuin van het hostel gezeten en de hele dag voelde de sfeer een beetje down. Aan het personeel was ook echt te merken dat ze het jammer vonden dat we weg gingen. "i am used to you guys, i'm going to miss you" is dan ook een zin die meerdere keren aan bod kwam. Iets na 4PM arriveerde Charlie die voor de laatste keer onze driver was en die ons zou brengen naar Entebbe airport. Na nog een dikke knuffel van Stella snel de auto ingestapt waar ik de hele rit alleen maar uit het raam gestaard heb. Laatste keer door Kampala, laatste keer in dit gekke verkeer, laatste keer links rijden, zo dubbel allemaal. Ik hoop dat Oeganda en ik elkaar nog een keer gaan ontmoeten, want ik heb enorm genoten van dit land met zijn natuur en alle mooie mensen.

Nu weer even wennen aan dit gestructureerde en georganiseerde Nederlandse leven.

Dagdag en bedankt voor alle reacties iedere keer op mijn blogs!

zoveel te vertellen....

Hiiiii,

Oeps alweer tien dagen niks van mezelf laten horen, tijd vliegt en mede daardoor en door de slechte wifi in het hostel is het niet gelukt om eerder iets te schrijven. Allereerst kan ik melden dat ik me weer kiplekker voel en dat ik genezen ben van kaak/voorhoofdsholteontsteking en dat is een hele opluchting.

Afgelopen week ben ik een hele week op m'n project geweest. Iedereen was blij dat ik terug was, zowel de kinderen als de mommy's. Zelf voelde het ook echt goed om terug te zijn en ik ben dan ook gelijk weer enthousiast aan de slag gegaan. Ik merkte zelfs dat ik de posho met bonen tussen de middag gemist had. Ondertussen is er ook een nieuwe vrijwilligster gestart, Iris. Gezellig om weer iemand te hebben waarmee ik af en toe frustraties kan delen zonder dat iemand ons verstaat. Samen met Iris ben ik ook manieren gaan bedenken om de oudere kids wat engels te leren. We hebben simpele tekeningen gemaakt met het en daarbij het engelse en het luganda woord geschreven, met hulp van sommige mommy's natuurlijk. Want we merkten al snel dat zonder het luganda het engels onmogelijk is. Dinsdag hebben we ook met de grotere kinderen gedanst op onze muziek en ik kan jullie vertellen; de kabouterdans deed het goed! Super leuk om te zien hoe de kinderen opbloeien en beginnen te lachen zodra de muziek aan gaat. Dit geldt niet alleen voor de kinderen trouwens, ook de rest van de staff danste vrolijk mee. Woensdag ben ik samen met Iris en twee mommy's weer naar het Mulago ziekenhuis geweest in de stad, dit keer met vier kinderen. We vertrokken deze keer iets later, omdat het 's ochtends niet op wilde schieten. Dit had wel als gevolg dat we in het ziekenhuis gelijk aan de beurt waren en ik dus gelijk met 1 van de kinderen de weegschaal op kon, oeffff dik 2 kilo eraf in twee weken makkelijk diëten hier dus haha! In het ziekenhuis kregen we bericht dat 1 van de kinderen voldoende was gegroeid in lengte en gewicht dus dat zij niet meer terug hoefde te komen. Erg leuk om te zien hoe blij de mommy's waren, je ziet dat ze echt super graag het beste willen voor de kinderen en dat ze daar ook erg hun best voor doen op hun manier. Twee andere kinderen waren echter nog steeds veel te dun en ook in lengte willen zij niet groeien, 4,1 kg bij 9 maanden en 4.9 bij 15 maanden. Onvoorstelbaar eigenlijk, maar hier kijk ik er niet meer van op. We moesten van de zusters wachten op de dokter die zou komen, hij zou extra adviezen geven over hoe we deze kinderen het best konden voeden. Wachten dus...., en wachten....., en nog langer wachten.... tot het uiteindelijk 4 uur was en we bericht kregen dat de dokter niet zou komen. Iris en ik keken elkaar aan en hoefden niks te zeggen maar wisten dat we hetzelfde dachten, kanonnen weer een middag verspild denk ik dan. Maar niemand lijkt hier iets om te geven, tasjes worden weer gepakt en hup we kunnen weer terug naar het babyhouse. Donderdag was een vreselijke chaotische dag op het project, het is te merken dat de volgende donatie er bijna aankomt en dat de vorige dus opraakt. ALLE kinderen zonder luiers in de ochtend, zelfs de newborn ones. Ongeveer 30 kinderen zijn nog niet zindelijk, dus je kunt je voorstellen hoe iedereen erbij liep en hoe het huis eruit zag en vooral wat voor geur er hing, bahbah. Maar ook hier loop ik vrolijk op m'n blote voetjes doorheen en hier en daar trek ik een kind droge kleren aan. De lunch voor de kinderen kwam vandaag veel later, omdat de mommy's druk waren met grote schoonmaak. Alle kinderen op hun kop want ze hadden honger als beren leek het. Ik liep naar de plek waar wordt gekookt om borden te halen en kreeg mee dat dit de borden voor de peuters waren. Ik zette de borden voor hun neus waar ze gelijk met hun handjes in graaiden, blij dat het krijsen stopte. Toen kwam de mommy eraan die mij de bordjes had meegegeven en die merkte op dat ik vergeten was dat ze hun handen nog niet hadden gewassen.... oeps. Dus, bordjes weer weg, nog harden krijsen, chaos, geen water, ARGH. Na de lunch van de kinderen heb ik de kinderen aan hun handjes opgetild naar de plek waar ze worden gewassen om ze na het badje zo snel door Iris te voorzien van een luier zodat ik ze vervolgens kleertjes aan kon trekken en in bed kon leggen. RUST. Tijd om zelf te eten en daarna naar huis te gaan, wat een dag, wat waren we kapot, maar er stond iets leuks op de planning!

Vrijdagochtend ging om 5.30 de wekker want het was tijd voor onze safari naar Murchison Falls. Stipt om 6.15 stond driver Mozes met zijn safaribus voor ons hostel en vertrokken we langs Namungogo waar de andere vrijwilligers zitten naar het noorden van Oeganda. Mozes besloot een shortcut te nemen om de jam te vermijden en deze was inclusief african massage. Laten we het erop houden dat ik blij was dat ik m'n reispilletje genomen had 's ochtends ;). Na een paar uur rijden kwamen we aan bij het Rhino reservaat waar de laatste 20 wilde rhino's van Oeganda leven en waar wij te voet een bezoekje gingen brengen. We werden met de bus gedropt in het park en na ongeveer een kwartiertje lopen kwamen we aan bij maar liefst vier rhino's. Ze hadden ons van te voren verteld dat de kans dat je ze goed ziet klein is en als je ze ziet zijn het er meestal maximaal twee omdat ze niet met meer samen leven. Wij vonden twee groepjes van twee dus de safari begon goed. één rhino begon zelfs een stukje te lopen wat helemaal bijzonder bleek te zijn en wat was het indrukwekkend. Echt gek om op een paar meter afstand van zulke immense beesten te staan. Bij iedere beweging of geluidje dat ze maakten voelde ik m'n hart ook echt bonken maar uiteindelijk was het super leuk en hebben we mooie foto's gemaakt. Iets na het park hebben we lekker geluncht en zijn we de tocht vervolgd naar het red chili camp in Murchison. Onderweg kwamen we honderden baboons tegen op de weg en werd bevestigd dat de safari echt was begonnen. Op het camp werden we gewaarschuwd voor de hippo die daar 's nachts regelmatig met haar jong langskomt dus liever niet 's nachts naar de bar of het toilet. Ook liepen er verschillende pumba's rond die af en toe de stuipen op ons lijf jaagden, maar wat hebben we gelachen! We sliepen in een hele mooie banda en na het verwijderen van een kakkerlak onder de dekens gingen dan ook vroeg de lichten uit.

Zaterdag stonden we weer om 5.30 op om om 7.30 te vertrekken voor onze gamedrive over de savanne van het park. Foto's volgen, wat we hier allemaal gezien hebben is echt teveel om op te noemen. Hoogtepunt was wel een hyena op jacht achter een klein antiloop achtig hertje, vol in actie. Wildlife op en top. Het hertje had gewonnen dus geen horrorbeelden gelukkig, haha! Ik hoop dat ik foto's kan uploaden en dat zo voor jullie duidelijk wordt wat we daar allemaal gezien hebben want het was super mooi. 4 van de big 5 hebben we ook mogen zien, het luipaard nog steeds op onze bucketlist!

's middags gingen we met een boot over de nijl waar we ook weer omringd waren door hippo's, helaas en tot grote teleurstelling van jor geen krokodil gezien. Na een tocht van 1.5 uur begonnen we aan onze hike naar de top van de falls. WAUW. Ook dit zal ik weer proberen te laten zien met foto's en video's. Wel weer een besefmomentje van hoe bijzonder de natuur is, wat een kracht en wat een geweld en dat de hele dag door, iedere dag opnieuw.

zondag konden we uitslapen tot 6.30 en vertrokken we na een nacht in een super primitieve banda bij mama Etna op onze chimptracking door het forest van het park. Een tocht van DRIE uur door het klamme warme bos, wat enorm mooi was maar nog geen chimp gezien. Toen werd er door de walkytalky geroepen dat er een chimp gespot was aan de oostzijde van het bos, drie keer raden waar wij waren.... jep, west! Normaal durden deze tochten maximaal drie uur en onze tijd drong, daarom kwam Mozes met de bus snel naar de mainroad en zijn we zo van de ene kant naar de andere gegaan waar we gelukkig nog twee chimps hebben kunnen zien, actief in de bomen! Echt zo bijzonder en een super mooie afsluiting van de safari.

Nu ben ik terug in het hostel en ga ik slapen om morgen aan de laatste drie dagen op het project te beginnen. Tijd vliegt en ik baal er iedere dag een beetje meer van dat het er bijna op zit, maar er is niks aan te doen en ik moet eerlijk zijn dat ik ook verlang naar Nederland.

GN.

op de helft

Zijn we weer!

Vandaag zijn we alweer precies op de helft van onze reis. Helaas heb ik de afgelopen week zo goed als in bed doorgebracht. Woensdagochtend voelde ik me wat beter en besloot ik om een half dagje naar m'n project te gaan. Slechtste idee ever.... Eenmaal terug thuis stortte ik volledig in, koorts to the max, zwak, janken, rillen, hoesten, alles ging gewoon weer helemaal klote en dubbel zo erg als voorheen. De kinderen op mijn project, met name de baby's zijn ook allemaal zo ziek dus denk dat het een soort wisselwerking is waarbij iedereen elkaar continu aansteekt. Aangezien ik nog niet helemaal 100% goed was en de hygiene op m'n project niet bestaat duurde het niet lang. Veel kinderen op het project moeten om de paar dagen naar het ziekenhuis en een aantal lopen rond met infuusjes (die plaatsen ze hier al ongeveer meteen zodra je het ziekenhuis binnenloopt, geen idee waarom..) Sommigen voelden loeiheet aan en anderen konden niks anders dan overgeven. Arme kiddo's . De verpleger vroeg me of ik wel werd behandeld tegen mijn flue, ik zei maar snel ja voordat hij zelf z'n "medicijnenkast" open zou trekken. Na het middageten van de kinderen ben ik naar huis gegaan waar ik in bed helemaal instortte. Jor kwam vrij snel na mij thuis en schrok van wat hij aantrof, vervolgens mama net zo.. Toen toch maar besloten om Frank de coördinator te smsen die zou toch nog langskomen met water. Met hem afgesproken om de volgende ochtend af te wachten en wanneer niet beter een bezoekje te brengen aan het ziekenhuis.

In de nacht van woensdag op donderdag werd het alleen maar erger, en kon ik ook nog een sprintje trekken naar de wc omdat ik m'n kleine beetje avondeten niet binnen kon houden. Donderdagdag ochtend dus gelijk met de auto naar het ziekenhuis gereden: The Surgery, een ziekenhuis opgericht door een engelsman waar ook een Nederlandse arts werkt. Het was niet al te druk dus redelijk snel kon ik met een dokter mee om te vertellen wat er aan de hand was, zij deed ff een korte check en vervolgens kon ik naar het lab om bloed te laten prikken, in een plastic beker te plassen en wat stool af te leveren (dat laatste lukte helaas niet). In mijn bloed en urine was niks te vinden op wat uitdroging na. Stool kon later nog worden ingeleverd. In ieder geval geen mallaria, waar toch een beetje voor werd gevreesd! Toch maar echt dealen met het ziek zijn dus en mezelf dwingen om uit te zieken en vooral niet naar m'n project te gaan. Weinig nieuws van mijn kant dus!

Tot over twee weken

XOXO

African flue

Hallo luitjes,

Tijd voor weer een verhaaltje van mij na enige radiostilte. Sinds afgelopen vrijdag heb ik ineens last gekregen van enorme keelpijn, die keelpijn ging over in een soort verkoudheid en die verkoudheid weer in griep die vervolgens vandaag tot een toppunt is gekomen want alles wat ik eet of drink verblijft maar voor korte periode in mijn lichaam . Vandaag dus ook niet naar mijn project geweest, wat ik heel lastig vond. Ik voelde me enorm bezwaard maar op aandringen van mama, jor en de coördinator van DoingGoood heb ik dan toch afgebeld en ben ik meteen terug m'n bed ingekropen. Heb letterlijk de hele dag in bed gelegen met af en toe een uitstapje naar het toilet, die op het moment niet doorspoelt, fijn....... Zelf dus maar de hel tijd met emmers de wc een soort van doorspoelen en dat met je zieke kop. Helaas ben ik een van de enige die dat doet dus meerdere keren een walgelijke wc aangetroffen. Jor was vandaag binnen een uurtje al terug van zijn project, omdat de kinderen op zijn school examens hebben en er verder niks te doen was kon hij mij lekker verzorgen heel schattig Stella en Sam (personeel van het hostel) kwamen ook regelmatig checken hoe het met me ging.

Afgelopen weekend zijn we naar Jinja gegaan om een weekend lekker te chillen, maar god wat een stress heeft het ook opgeleverd haha. Het begon op de heenweg, we vertrokken met Ken een privatedriver die zijn mooie Toyota helemaal spik en span had gemaakt voor ons. Het was behoorlijk druk in Kampala dus ik had alweer ogen te weinig om alles in me op te nemen wat er gebeurde. Bijna uit Kampala, nog steeds in de file moest Ken stoppen voor een zebrapad en hij is dan ook één van de enige die dat doet en op dat moment BAM... We knalden naar voren, keken elkaar allemaal aan en op dat moment beseften we: er is iemand op ons geknald. Ken en de andere auto zetten hun auto's aan de kant en gingen met elkaar in gesprek. Ik zat een beetje gespannen in de auto en er gingen alweer 100 rampscenario's door m'n hoofd aangezien de auto ook een vreselijk geluid maakte: kunnen we nog wel verder?, wie gaat ons halen?, hoe komen we terug?, hoelang gaat dit duren? etc.etc.etc. Nou na 15/30 minuten (geen idee hoe lang het precies was) in de stress te zitten en een paar flinke tikken op de auto stapte Ken terug in en konden we verder alsof er nooit iets gebeurd was. Onderweg reden we door het Mabira Forest, het grootste bos van Oost-Afika om vervolgens na bijna vier uur aan te komen in Jinja. Het laatste stuk over onverharde en extreem stoffige weg, lekker fijn voor m'n keelpijn. We kwamen aan bij Nile River Camp een hele mooie plek met een prachtig uitzicht over de Nijl. De bar is een soort chillplek met enorme lekkere loungebanken waar ik mezelf heb neergeploft en waar ik de rest van die dag niet meer ben uitgekomen. De rust verdween al gauw toen iemand had besloten om haar verjaardag te vieren op deze plek, enorme drukte, enorm harde muziek en enorm veel mzungu-hunters (donkere mannen en vrouwen die op zoek zijn naar blanken waar ze wat geld uit kunnen trekken). Het ging 's middags ook nog een regenen wat iedereen dwong om onder hetzelfde en enige dakje van het camp te staan, dat was wel een beetje iets anders dan wat ik had verwacht van ons chillweekend maar oke. We zijn heel vroeg in onze safaritent gekropen wat wel heel gezellig was, een grote tent met twee luxe bedden erin. Na een nacht heerlijk slapen werden we 's ochtends wakker door het gezang van vogels en geschreeuw van apen. Jor en ik zijn de tent uitgegaan om met een kopje thee te genieten van het uitzicht en de rust die er toen nog heerste. We besloten ook om snel maar een boottocht te doen over de Nijl, zodat we in ieder geval wat gedaan hadden tijdens ons weekend Jinja. Om tien uur vertrokken we met een gammel bootje de Nijl op waar we verrast werden door de mooie vogeltjes die soms wel getekend leken, apen in de bomen en mega Nijlvaranen op jacht naar eten. Tijdens deze toch kwamen we langs allemaal plekjes waar de locals hun was deden in de Nijl. Ik vind het nog steeds zo bizar om te beseffen dat deze wereld echt bestaat of zo. Ondanks dat ik er zoveel over heb gelezen en van heb gezien op tv is het nu gewoon zo echt. Steeds meer ga ik beseffen dat alles wat wij zo normaal beschouwen in Nederland helemaal niet normaal is, dat wij de wc doorspoelen met water terwijl mensen hier geeneens een kraan hebben. En dan nog maken wij ons in Nederland zo druk en waarom eigenlijk, we hebben alles wat we willen, maar misschien hebben we wel te veel en weten we daarom soms even niet wat we er allemaal mee aan moeten. Ik weet het niet... Afrika zet me behoorlijk aan het denken. Twee uur later kwamen we terug op het camp waar de lucht alweer grijs begon te worden en de volgende regenbui was dan ook snel gearriveerd. Gelukkig hadden we Ken gebeld of hij 's middags wilde komen en om vier uur vertrokken we terug naar Kampala, nooit gedacht dat ik blij zou zijn om terug te gaan naar ons Hostel waar we het de eerste dag zo ellendig vonden haha. De terugweg verliep heel goed en omdat het zondag was was het ook heerlijk rustig op de weg.

De SSE (Social Safari Experience) van DoingGoood was ondertussen ook aangekomen bij ons hostel en dus konden we ff gezellig bijkletsen. In het hostel hebben we gelijk ook wat te eten besteld, ik moet zeggen dat de menukaart zo langzamerhand m'n neusgaten uitkomt, dus na twee happen spaghetti met tomatosauce was ik er ook wel klaar mee. Snel met twee paracetamol m'n bed in en hopen dat ik me beter zou voelen de volgende dag. Helaas bleek het tegendeel waar te zijn en ben ik dus vandaag een hele dag thuis gebleven. Zometeen weer vroeg m'n bed in en dan hopen dat het morgen écht beter gaat.

Ik ga proberen om nog wat foto's te uploaden.

GOODNIGHT.

Dit leventje bevalt me wel!

Hey hallo,

Ondertussen is er alweer een week voorbij hier in het mooie Oeganda, tijd vliegt. We hebben ook al van alles gedaan, gezien en gegeten. Op mijn project in Kitebi zijn er ook alweer vijf dagen voorbij. Tijd om jullie weer even op de hoogte te brengen dus .

In de afgelopen week hebben we de vrijwilligers die in het doinggoood huis verblijven ook ontmoet. Woensdag zijn we met z'n allen gaan eten op het dak van de Acacia Mall in een super deluxe indiaans restaurant. Sowieso is alles in de wijk rondom deze mall erg rijk en luxe, ook dat kan dus blijkbaar in Kampala. We waren in totaal met negen en hebben zo ongeveer de hele kaart besteld om vervolgens lekker alles met elkaar te delen en dat beviel goed! Heel leuk om de anderen te spreken over hun projecten en ervaringen in Oeganda. Zo kom je weer op ideeën.

Zelf zijn we er 's avonds ook een keer op uit gegaan, naar java's (voor de verandering, haha!) Voor het donker op de bodaboda heen en met de Uber terug. Zo gek dat ze dat dan weer wel hebben in zo'n onderontwikkeld land en het werkt ook nog eens super goed. Na dat we bij java's weer heerlijk hadden gegeten werden we voor de deur opgehaald door een super aardige driver. Helaas was het verkeer in de stad een gigantische chaos en duurde een ritje van 6 km meer dan een uur. Echt bizar hoe de mensen hier rijden en nu snap ik ook meer wat nou het nut is van die handige boda's die overal tussendoor schieten, ze zijn zoveel sneller.

Op mijn project begin ik ook al aardig te wennen. Ik geniet van de boda-ritjes erheen en laat me iedere dag weer verrassen door wat ik onderweg tegenkom. 's morgens spelen de kinderen vaak al buiten en word ik iedere keer vol enthousiasme binnen gelaten door een van hen, wat een heerlijk gevoel geeft dat! Mijn helm en tas worden gelijk van mijn armen gepakt en naar het kantoor gedragen. 's morgens spelen we vaak veel buiten met de grotere kinderen, zij willen ook heel graag les krijgen omdat zij niet naar school gaan. Hierin probeer ik dus ook wat te kunnen betekenen en iedere dag probeer ik ze een beetje engels te leren alleen is dat heel moeilijk omdat ik het Luganda niet spreek. Rond 12.30-13.00 krijgen de kinderen te eten de grote kinderen aan tafel en de kleine kinderen op de grond. De meeste kinderen eten zelf met hun handen en sommige moeten we nog voeren met een lepel die meestal veel te groot is voor die kleine babymondjes, enorme kliederboel dus. Na het eten gaan de kleintjes dan ook in bad en daarna allemaal tegelijk in bed. Na het badje smeer ik de baby's in met een soort vaseline en doe ik ze luiers en kleertjes aan. Dit gebeurt allemaal op de grond en aangezien ik dit niet gewend ben bezorgd dat me een enorme rugpijn, maandag kon ik bijna niet meer zitten omdat iedere houding pijn deed. Klaagklaaaag. Toen ik zei dat ik moe was van zo'n heftige indrukwekkende eerste volle dag dachten ze gelijk allemaal dat ik mallaria had, dat Hollandse geklaag is dus niet zo gepast hier haha 's middags krijg ik altijd lunch op m'n project. Tot nu toe iedere keer posho met bonen, wat prima naar binnen is te krijgen. Dinsdag ben ik na afloop van het project nog even langs een meneer met eten gegaan aan de kant van de weg. Daar heb ik mijn eerste rolex geproefd: HEMELS! Een Rolex is een soort pannenkoek met daarop een roerei met wat groentjes en een beetje kruiden als je wil kan er ook nog tomaat op, dit rollen ze vervolgens allemaal op tot een soort grote wrap en smaakt heeeeerlijk. Woensdag ben ik met drie kinderen van het project naar het ziekenhuis gegaan voor een controle. Ik vergeleek het een beetje met een consultatiebureau zoals we die in Nederland hebben alleen duurde een bezoekje hier van 9.30-16.30. In een wachtkamer (buiten) wachten op de zusters die rustig een uur later aan komen kakken. Ineens waren we aan de beurt, geen idee wat nu de logische volgorde was maar oké. Het meten en wegen duurde denk ik drie minuten en ging allemaal ook weer zeer primitief. Vervolgens weer terug in de wachtkamer, zusters lunchen, wij onszelf vermaken. Uiteindelijk zusters terug met zakjes eten, een soort pindakaas is dat wat de kinderen krijgen als ze ondervoed zijn en geloof me dat zijn ze allemaal hier. Dat was het dan. Bij alles wat ik hier doe en zie denk ik: dit kan zo veel efficiënter, maar hier lijkt niemand zich druk te maken. Niemand die klaagt, niemand die vraagt hoe lang het nog duurt, geen baby die huilt.

Ik betrap mezelf er sinds gisteren een beetje op dat ik echt begin te wennen aan het leventje hier en dat het me wel bevalt. Iedereen is zo relaxt, zo vriendelijk en zo behulpzaam en vooral zo gelukkig met niks. Het heeft dan misschien wel een week geduurd maar ik begin echt te genieten, zelfs van de chaotische boda-ritjes. Alhoewel ik nog steeds iedere dag minstens 1 keer voor m'n leven vrees hoor. Vandaag liep ik weg van mijn project en ineens liep er een enorme koe op me af met enorme horens. De straat is behoorlijk smal daar dus ik zag het al gebeuren dat hij mij even op zijn hoorntjes ging nemen maar gelukkig ging het goed, weer voor niks gestresst. Ik ga m'n best doen wat leuke foto's te plaatsen zometeen.

Komend weekend gaan we twee dagen naar Jinja, een dorpje aan de Nijl. Even genieten dat hebben we wel verdiend!

See you later!

Eerste weekend in Kampala

Hello mzungu's!

Het eerste weekend in Kampala is zo goed als voorbij. Voor m'n gevoel zijn er al twee weken voorbij, omdat ik zoveel gezien heb in deze paar dagen. Allemaal heel indrukwekkend, sommige dingen bizar, sommige dingen heel mooi, maar alles vooral onbeschrijfbaar.

Zaterdag heeft Eva ons wegwijs gemaakt in Kampala, samen hebben wij een simkaart gekocht en voldoende geld gepind en daarna heeft zij ons "los gelaten". Al snel vonden wij cafe java's waar we héérlijk hebben gegeten en een echte cappuccino hebben gedronken (ze deden hier zelfs aan latte art, haha)! Cafe Java's is behoorlijk verwesterd en stiekem fijn om even uit de Afrikaanse chaos te stappen. Na deze heerlijke lunch zijn we weer met de bodaboda terug naar het hostel gegaan waar we even bij moesten komen van alle drukte. Het verkeer hier is echt niet te beschrijven en ik moet ook nog even leren om vertrouwen te krijgen in de bodadrivers. Iedere keer wanneer mijn driver de andere kant op gaat of wanneer ik Jor of mama ineens een andere straat in zie gaan breekt het zweet me uit en vrees ik dat we elkaar nooit meer terug zien. Maar zoals ze hier zeggen: "just go with the flow" het komt ALTIJD goed. Dat is tot nu toe ook wel zo gebleken.

De dagen hier zijn best kort aangezien het om 7PM pikkedonker is en we dan niet meer de straat op mogen, maar meestal zijn we ook zo moe dat we vroeg naar bed gaan. Zondag zijn we 's ochtends weer op de bodaboda gestapt naar de African craft market in Kampala. Op zondag is het een stuk rustiger in de stad omdat het grootste deel een hele dag in de kerk zit. De markt bestond uit allemaal kleine krotjes volgestampt met prullaria. Voor ieder krotje zit iemand die ons hartelijk verwelkomt en vraagt om binnen te komen. De sfeer in Kampala is heel fijn, niet opdringerig en vooral heeeeeeeeeel relaxt. Toevallig zat vlakbij deze market weer een cafe Java's waar wij onszelf weer verwend hebben met een heerlijke smoothie en caesar salade. Na de lunch is mama te voet terug naar het hostel gegaan en ben ik met Jor naar het Sharaton Hotel geweest waar we een heerlijke middag aan het zwembad hebben gelegen. Dit deed wel ff goed, vooral met de hitte van vandaag. We besloten aan het eind van de middag terug te lopen richting het hostel en zouden onderweg wel kijken of we ergens de boda zouden nemen. Al snel belandden we downtown bij het old taxi park en wat we daar zagen was echt niet te bedenken. Drukdrukkerdrukst. Hele straten bezaaid met kleden en zeiltjes vol met kleren, schoenen, boeken en alles wat je kunt bedenken. Hiertussen liggen af en toe baby's en kinderen of een man zonder benen. Iedereen sprak ons aan en niemand liet ons er doorheen en dat was af en toe best wel beangstigend. Uiteindelijk kwamen we bij het old taxi park waar honderden taxibusjes kriskras door elkaar stonden. Wat een gekkenhuis. Door deze overweldigende drukte besloten Jor en ik maar snel achterop een bodaboda te springen op naar het hostel.

Nu weer thuis, wachten op een heerlijke verse pizza. Morgen staat de eerste echte werkweek op het programma, ik ben benieuwd.

Tot snel!

Lichtelijke cultuurshock

Hello, how are you? Is de eerste zin die werkelijk iedereen die je hier tegenkomt gebruikt. Een gesprek voeren doe je pas nadat je uitvoerig hebt besproken hoe het met diegene (en zijn/haar kinderen, ouders, familie) gaat.

Gisteren zijn we na een vlucht van bijna 8 uur aangekomen in Entebbe. Nadat we als allerlaatste de douanepoortjes doorgingen lagen onze koffers ons al op te wachten. Zoekend liepen we richting uitgang waar het personeel ons vriendelijk verzocht "to continue" toen ze ons aarzelend zagen ronddwalen. Ik liep de schuifdeuren van het vliegveld door en 20 mannen hielden een papiertje vast, daartussen zag ik al snel Charlie staan met zijn op zijn papiertje: Joran, Joelle & Carla Doinggoood. Charlie stond al twee uur op ons te wachten (zei hij) en nam ons snel mee naar zijn auto waarmee hij ons naar Kampala bracht. Ondanks dat het pikkedonker was wist ik niet waar ik moest kijken. Omsingeld door honderden bodaboda's (soort brommers), taxi's, auto's, busjes, vrachtwagens en vele voetgangers die te pas en te onpas de grote weg oversteken brak het zweet me uit in de aircoloze auto. Gelukkig stopten we na een uur rijden voor de ingang van het backpackers hostel in Kampala, waar wij komende vier weken gaan verblijven. We werden gedropt in een kamer (lees: hok met zeil op de vloer waar net een bed in past) en dat was het dan. Ik dacht waar ben ik, waarom ben ik hier, kan ik weg, ik wil naar een andere locatie, waarom zijn hier geen mensen etcetcetc. Kanonnen ik dacht dat ik was voorbereid op dit land, niet dus.. Uit ellende zijn we maar ons bed in gekropen en besloten we af te wachten wat de volgende dag ons zou brengen.

Vrijdag 07-07 om 8AM uur schrik ik wakker door de wekker, wow wat heb ik lekker geslapen ondanks dat ik lig op een dun en doorgezakt matras en mijn kussen aanvoelt als een steen. Ik spring m'n bed uit en stap naar buiten, WAUW. Alle ellende van gisteren lijkt verdwenen. Wat is het mooi, groen, vogels geven een fluitconcert en het zonnetje schijnt. Op ons bed lag een papiertje dat Eva (de coördinatrice van DoingGoood) om 9AM in het hostel zou zijn. Na een heerlijke douche met zelfs warm water hebben we heerlijk ontbeten en heeft Eva ons kort de do's en don't van Oeganda verteld. Ook vertelde ze dat we niet eerste kennis gaan maken met de stad, maar dat we vandaag gelijk geïntroduceerd worden op ons project, oepssss hier was ik niet op voorbereid! Ik moet als eerst, daarna mama en als laatste Joran. Voor ik het weet staan we aan de kant van de weg en leert Eva ons hoe we een bodaboda moeten regelen. Ondertussen is het ook intens hard begonnen met regenen, maar ik besluit toch maar achterop te springen en we vertrekken. De straten zijn binnen de kortste keren een soort rode modder sloten en het water stroomt door de goten. Hoe verder we rijden hoe slechter de weg wordt, onverhard, putten, modder, heuvels. Af en toe vrees ik dat we in de greppel belanden, maar gelukkig heeft de bodadriver mij veilig afgezet bij Kitebi Baby Care.

Aangekomen bij Kitebi opent Eva de deur en daar loop ik dan een kamer in waar allemaal baby's over de grond liggen verspreid. Tussen de baby's in staan en zitten de mommy's. Ik word vrolijk begroet en krijg van één van de mommy's gelijk een rondleiding. Er is een kamer voor de baby's die net zijn binnengebracht, één meisje werd gebracht toen zij net een dag oud was, dat brak wel ff m'n hart. op de andere kamers liggen kinderen vanaf 5 maanden. De baby's vanaf 1.5 jaar en dan is er nog een aparte jongens- en meisjeskamer voor de grote kinderen. De grote kinderen vliegen rond mijn benen en middel en wijken daar gedurende de dag ook niet meer vanaf. Manman wat een indrukken, wat een kinderen, wat een liefde en wat een armoede. Zoveel kinderen en zo weinig voorzieningen. Ik besluit er maar aan toe te geven en stort me in de dagelijkse gang van zaken. Ik neem plaats op één van de matten op de grond en voor ik het weet lig ik bezaaid met een stuk of 8 kinderen. Om 1.00PM krijgen de kinderen eten, een mommy deelt alle kinderen een ei uit. Verbaasd kijk ik om me heen, zulke kleine baby's die aan een gekookt ei zitten te knagen. Ik wist niet eens dat ze het konden eten. Daarna krijgen ze een prakje met erwten wat ik met een veel te grote lepen bij twee van de kleinste naar binnen probeer te werken. De andere baby's en kinderen eten dit smakelijk met hun handjes op.

Af en toe schrik ik wanneer een baby aan een arm de kamer wordt binnen gedragen door een mommy, zo ging ik nog niet eens om met mijn pop vroeger. Af en toe knalt er dan ook wel een hoofdje van een baby tegen de stenen vloer aan, maar niemand lijkt hiervan op te kijken (de baby's zelf ook niet zo). Om 2.00PM mogen we zelf eten: bonen met posho en dat ging er best prima in. We hebben 's middags nog ff met de kinderen gekroeld en zijn om 15.15 weg gegaan. Ohja met we bedoel ik Kim en ik. Kim is een andere vrijwilliger die ondertussen al vijf weken bij Kitebi Baby Care is en zij heeft mij onwijs geholpen om deze dag door te komen.

Morgen staat een citytour op de planning en gaan we eindelijk Kampala ontdekken. De eerste dag heeft voor enorm veel indrukken gezorgd waardoor ik zo lekker m'n bedje al in kruip. Morgen weer een dag en die gaat ongetwijfeld weer voor enorm veel nieuwe dingen zorgen. Ik heb er nu al zin in.

XOXO GOODNIGHT.

Voorbereidingen in volle gang

Over iets meer dan twee weken is het zo ver en reis ik samen met Carla en Joran naar "de parel van Afrika", Oeganda! Hoe dichterbij het komt hoe meer ik lijk te gaan beseffen dat we écht gaan, naar een land waar we de cultuur niet kennen, waar we vier weken keihard gaan werken, maar waar we vooral hopelijk onwijs veel gaan genieten, leren en ontdekken!

Afgelopen weken ben ik druk bezig geweest met de voorbereidingen, want stiekem komt er nog best wel wat bij kijken. Zo heb ik afgelopen tijd:

• informatie bijeenkomst bijgewoond bij DoingGoood (de organisatie waarmee we reizen)
• training gevolgd bij stichting Muses
• vaccinaties gehaald
• en natuurlijk mezelf verdiept in de cultuur en het land.

In Oeganda ga ik vier weken aan de slag bij crisisopvang 'Kitebi Baby Care' waar kinderen van 0 tot 5 jaar worden opgevangen omdat zij, te vondeling zijn gelegd op de markt, achter zijn gelaten in het ziekenhuis of zijn gevonden op de vuilnisbelt. De organisatie streeft ernaar op kinderen terug te plaatsen bij biologische familie in hoeverre dat mogelijk is. Ik zal voornamelijk ondersteunen in de dagelijkse verzorging en meegaan met de social worker bij de terugplaatsingen.

Op deze blog ga ik proberen om twee keer per week een berichtje achter te laten zo dat ik jullie op de hoogte kan houden van alle dingen die we mee maken.